Wat je ook doet, doe het als een malle.
Zij had een gebruinde huid, tikkeltje overgewicht, luchtig zittende kleding en een grote zonnebril op haar kortgeknipte kapsel. Hij had ook een gebruinde huid, pretoogjes, zo'n korte broek met zakken aan de zijkant, een sportief rugtasje en een petje. Beidde zullen ze zo'n 60 geweest zijn. Zodra ze zaten begon hij op een tablet te spelen en zij begon te kletsen terwijl hij af en toe bevestigend humde.
Zodra je getrouwd bent ben je een burgerechtpaar. Mijn theorie is altijd dat je dan in staat bent om zonder problemen een dagje weg te doen, naar het park te gaan, of een vakantie te houden. Burgerechtparen kunnen gewoon inpakken en wegwezen. Hoe moeilijk kan het zijn? Je hebt op elke vakantie zo'n beetje dezelfde spullen nodig, die gooi je in een tas, je stapt op de fiets of in de auto, je zet je tentje op en je bent weg. Appeltje eitje.
Tegen het einde van mijn studie liggen er wat keuzes voor me. De grootste is toch wel waar ik mijn loopbaan ga beginnen. Misschien mijn eigen bedrijfje uitbouwen? Of werken bij een IT kantoor? Iets in de financiële wereld? Programmeur bij één of andere webdeveloper.
Het paspoort van Daphne en mij is verlopen. Dat betekent dat wij nu, blijkbaar, illegale lastposten en labbekakken in de Nederlandse samenleving zijn. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen. Even een nieuw paspoort aanvragen, vlug even bij het gemeentehuis langs. Dan horen we er weer helemaal bij. Kan niet moeilijk zijn toch?
Al giebelend kwamen ze de trein binnen. Drie jonge dames van een jaar of 16. Zonder enige hapering werden er dingen gedaan met mobiele telefoons, kleine spiegeltjes, tasjes terwijl er zonder ook maar een schijn van aarzeling doorgesproken werd. Zonder iets, of iemand, ook maar op te merken ploften ze op een vierzits neer tegenover elkaar. De enige persoon die opgemerkt werd was de jongen tegenover me, hij kwijlde iets teveel terwijl hij de dames aankeek. De dames reageerden hierop door elkaar aan te kijken met hoog opgetrokken wenkbrouwen en rollende ogen.
Haha, Dinand, begin je nu ook dik te worden nu je getrouwd bent? Hoe is het met je mannelijkheid, ben je die al kwijt? Zit je al flink onder de plak? Mag je nog iets voor jezelf doen? Heeft je vrouw je al flink onder controle? Jij moet nu zeker elke dag koken? Ben jij nu ook de persoon die de was doet? Wanneer heb je voor het laatst iets leuks gedaan?
Zo. Nu onze huwelijksreis achter de rug is zijn de wittebroodsweken in volle gang. Wittebroodsweken betekent ongeveer dit: elke keer als ik in de trein naar werk zit te pendelen en iemand witbrood zie eten denk ik: "goh, dat is waar ook, wittebroodsweken". Over treinreizen gesproken. Ik heb een spel bedacht voor in de trein: "spot het Utrecht type". Dat werkt als volgt.
Oh Oh. Eh. Wij zijn nu een echtpaar. Maar. Ik kan jullie allemaal geruststellen. Ja, wij zijn nu een echtpaar. Maar, nee, wij zijn geen burger-echtpaar. Laat ik dat verschil uitleggen. Soms heb je twee mensen met een bij-elkaar-passende-ring. Dat is een echtpaar. Af en toe heb je ook mensen met een bij-elkaar-passende-ring, maar ook bij-elkaar-passende jack wolfskin jassen, bij-elkaar-passende Gazelle fietsen waarop zij een mandje heeft met boterhammetjes en een flesje wijn en hij voor op het stuur een klemmetje waar een landkaart op zit, en bij-elkaar-passende lowe alpine rugtasjes.
Heilige gepureerde bananensirooplollies. Ik ga trouwen komende donderdag. Schele bavianenroedel gezondheidstherapeuten. Dat schijnt de mooiste dag van je leven te zijn. Dat moet ik nog zien. Het is in ieder geval de meest stressvolle dag van je leven. Gloeiende 64 bits processorkernen.
Station Hengelo. Naast mij gingen ze zitten. Twee leuke dames met een overduidelijk Twentse tongval. Met veel lange o's en a's spraaakuuun ze met elkaar. Één van de twee schuin tegenover mij. Wat mij opviel was haar onopvallendheid. Een net-niet opvallend wit-zwart gestreept shirtje. Met daarover heen een net-niet opvallend jasje. Een prima, maar onopvallende spijkerbroek. Niets dat er uit springt. Ze spraken met elkaar.
Oké. Ik loop nu zo'n 2 maanden stage bij Lendahand. Waarom houd ik daar mijn grote mond niet over? Wat maakt het zo leuk daar? Hoezo ben ik er zo onnatuurlijk fucking enthousiast over? Wat is het eigenlijk voor bedrijf, überhaubt? Kan ik misschien iets zeggen over de koffie daar? En ten slotte: wat vinden jullie van de stijlvorm om een complete introductie in vraagvorm te schrijven? Tijd voor een iritant-positieve blog. Mag ook wel eens. Banaan.
Vorig jaar waren wij de Bazen in Berlijn. Pak aan, sigaren mee, Berlijn onveilig maken. Beviel ons wel. Of we toen teveel alcohol gedronken hebben? Hangende het onderzoek doen we daarover geen uitspraken. Kortom, dit jaar, aangevuld met Harm, moesten we een volgende stad innemen.
Naast mij zag ik hem zitten. Een bruine leren hoed. En zo'n wanhopig stoppelbaardje dat doet voorkomen alsof het een baard is, maar eigenlijk is het net wat te dun. Hij zit te werken op een laptop waarbij hij af en toe moeilijk kijkt. Voortdurend wisselt hij af tussen computer, tablet en mobiel. Verder draagt hij een beige broek met zakken aan de zijkant. Samen met hoed geeft dat een stevige "brokeback mountain" look. Zijn telefoon gaat. Hee met mij, leuk om weer eens te bellen
Soms snap ik dingen niet. Laat ik dat anders formuleren. Praktisch altijd snap ik dingen niet. Gisteren bijvoorbeeld riep de NS om "Wegens uitgelopen werkzaamheden kan uw reis veranderd zijn, controleer de reisplanner. Onze excuses voor het ongemak". Ik check de reisplanner. Op heenweg: één keer minder overstappen. Op terugweg: één keer minder overstappen. Waarom bieden ze ook weer hun excuses aan? Ik snap dingen niet. Is hetzelfde als dat ik tegen een klant zeg: "de werkzaamheden zijn anders verlopen dan ik verwacht had, daardoor is uw site eerder klaar en betaalt u minder. Sorry.
Ik heb het niet zo op ambtenaren. Je ziet ze wel eens reizen. De nutteloosheid druipt er van af. Van die saaie, nietszeggende, mannetjes die in logge en trage overheidsorganisaties excelsheets naar elkaar toesturen. Zat vandaag bij een paar in de trein. Laat ik daar iets over schrijven. Afgelopen dinsdag schreef ik ook al een stuk waarbij ik vreemdelingen in de trein omschrijf. Laat ik dat nog eens doen. Dit keer "de forenzende ambtenaar, en zijn secretaresse". De hieronder gegeven profielen zijn volkomen correct, totaal niet verzonnen en ik heb uitvoerig hoor en wederhoor toegepast.