Wat je ook doet, doe het als een malle.
Deze ochtend, in de kerk. Achter het hele podium hingen er stapels linten in de kleuren van de regenboog. Een uit de hand gelopen zondagschool knutselproject van een eerdere week. Had nog opgeruimd moeten worden. Glimlach op mijn gezicht.
Enkele weken geleden hebben we als kring een stuk van de #kerkasiel dienst gevuld. Daar heb ik erg van genoten, laat ik een paar kanttekeningen delen.
Enige tijd geleden ontdekte ik dat ik toch echt niet meer goed kan zien. Het begon allemaal met dat ik op mijn telefoon een mailtje zag. Het was de energieleverancier die om onze meterstanden vroeg.
Ik houd het vandaag kort. Het is vandaag de laatste mooie dag van het jaar (en nu echt, heus, echt de laatste dag). Dus ik zit op een terrasje*.
Daphne en ik zijn dus redelijk vlakbij elkaar jarig. Dat betekent dat het plan ontstond om al onze vrienden en familie tegelijk uit te nodigen in ons 60m2 sociale huurflatje. En aangezien wij op dat moment blijkbaar dronken waren besloten we dat we geen enkel probleem met dat plan zagen.
Laat ik eerlijk zijn. Het is natuurlijk super vet om als provinciaal vanuit een gehucht in het oosten naar de randstad te verhuizen om daar te gaan urbanismen. Maar stiekem ben ik hier toch nog niet helemaal gesetteld. Dat is waarom de kring waar Daphne en ik nu heen gaan zo prettig is. Het is zo'n enorme bak met herkenning. Laat ik dat toelichten.
Een vriend van me heeft een zoon gekregen en wij waren uitgenodigd op een babyborrel. Daarover wist ik drie dingen. Één, het kind is 1.5 maand oud. Twee, het was bij de geboorte 4500 gram en drie, ik moest een leuk pakje als kado kopen. Kortom, ik deed wat iedere weldenkende jongeman deed. Ik belde mijn moeder.
Gisteren zat ik met Joram, één van mijn beste vrienden, in de Rotterdamse Biergarten. We spraken over games, boeken, vrouwen en politiek. Hoe dat gaat. Tot dusver niets noemenswaardigs. Totdat we hem zagen lopen.
Sinds enige tijd lopen Daphne en ik bij een kerk hier in de buurt rond. Laat ik daar eens wat observaties over optekenen. Het is een tikkeltje onwennig om een kerk rond te lopen waar je niet iedereen kent, en waar ook niet iedereen jou kent. Geeft de nodige onzekerheid. En ook veel vragen. Kan ik knipogen naar willekeurige dames? Kan ik gewoon de keuken inlopen om koffie te pakken? Mag je overdreven joviaal doen met de handschudpersoon bij de deur (een maf universeel kerkgebruik dat afgeschaft moet worden) of die persoon feliciteren met haar verjaardag?
Dit Dagboek werd getypt op een klein schrijfbureau in Kopenhagen. Alwaar Daphne en ik een lekker weekje weg zijn.
Meestal lukt het mij aardig om over te komen als een volwassen man die overwegend stabiel is en zo grosso modo alles op een rijtje heeft. Laat je niet afleiden, deze illusie is niets meer dan een dun laagje plamuur over een volslagen wanordelijk, krankzinnig en chaotisch binnenwerk. Laat ik een paar voorbeelden geven.
Afgelopen weekend zo'n heerlijk weekend gehad met alleen maar leuke dingen. Laat ik een paar observaties op een rij zetten. Allereerst vrijdagavond met Alex naar de European Outdoor Film Tour geweest. Dat is een evenement waar je heen gaat en dan in 3 uur tijd 7 (korte een langere) films voor je bakkes krijgt die allemaal gaan over buitensport en avontuur. Voorbij kwamen skiën in Georgië, mountainbiken in Noorwegen, cajakken, canoën in Ecuador en kitesurfen op de ijsvlaktes van Groenland. Ik zal een aantal van de gedachtes die zo door me heen schoten even op een rij zetten
Echt, hoe we het ook altijd voor elkaar krijgen. Daphne en ik hebben een kerk gevonden waar we nu semi-regelmatig langshoppen. Wat goed is, zowel voor onze sociale contacten als waardevolle input voor dit dagboek. Ze beginnen om negen uur dertig in de ochtend (tuig), maar we zijn net terug van vakantie, we zijn uitgerust en dat betekent dat we daar nét op tijd kunnen zijn als we het koffiezetapparaat de dag vantevoren instellen en rechtstreeks uit bed een plens caffeïne in onze bakkes knallen.
Goed. Wij zijn dus met de familie op een roadtrip door de USA (Florida momenteel). Ik plaats nog wel een blog met de maffe dingen die mij zo opvallen aan het reisgezelschap. Maar laat ik eens beginnen met een paar observaties die ik hier in de states doe.
Wij gaan dus met het hele gezin op vakantie. Paps, mams, broertje, zusje, Dinand en Daphne. Laatste keer dat wij samen op vakantie waren dat is denk ik toch al gauw zo'n 10 jaar geleden. Heb er eigenlijk wel zin in. We gaan met z'n allen een road-trip maken in een camper (zo'n grote) van Florida naar New York. 3 volle weken door de USA heen touren. Nu het nog kan. Nou, niet meteen overdrijven en bang worden. Als je zo het nieuws volgt dan heb je misschien wel het idee dat er heel veel nare mensen in de states wonen. En we doen gewoon heel erg ons best om die niet tegen te komen.