Er wordt wel eens gezegd dat de relevantie van een nieuwsitem lineair oploopt met Doden/Afstand2. Maar dat verklaart niet waarom de aanvallen op de twin-towers wel de media haalden maar de terreurdaden van Koni niet. En duizenden doden door Boko Haram enkel met tegenzin.
Je suis Charlie. Je ne suis Charlie pas. Mijn timeline stond er vorige week moeilijk vol mee. Ik ben Charlie. Ik ben niet Charlie. "Je suis Charlie" werd geroepen door velen die het voorheen-tamelijk-onbekende we-schoppen-alles-compleet-kapot-want-vrijheid-van-meningsuiting tijdschrift Charlie Hebdo niet per sé heel goed kenden maar wel gruwden van de laffe-terroristische-daad van een paar idioten met geweren. Betrokkenheid bij verdriet van anderen ver weg.
Het is kerst. Een ideaal moment voor iedere ik-heb-niet-zoveel-met-de-kerk-heiden om toch eens een keer te komen neuzen. Niet dat de kerstdienst interessanter is dan elke andere dienst: duurt langer, allang bekende boodschap, vaak slechte koffie na afloop. Kerst is ook een ideaal moment voor iedere zure-kerkelijke-christen-die-graag-azijn-pist, zoals ondergetekende, om eens goed te zeuren over de hiervoor genoemde ik-heb-niet-zoveel-met-de-kerk-heiden. Of over willekeurig wat dan ook eigenlijk.
VRIJGEMAAKTEN, HERVORMDEN, LUTHERANEN, REMONSTRANTEN, VERGADERING DER GELOVIGEN, GALCEDONIAANSEN, HOOGKERKELIJKEN, EPISCOPALEN, ANGLICANEN, KATHOLIEKEN, GEREFORMEERDEN, BAPTISTEN, DOPERSEN, LAAGKERKELIJKEN, RANDKERKELIJKEN, ORTHODOXEN, RECHTZINNIGEN, CALVINISTEN, ANABAPTISTEN, MENNONIETEN, PRESBYTERIANEN, CHARISMATISCHEN, EVANGELICALEN EN CAFFEINISTEN WANT EEN SLAPPE BAK IS NIET VAN DE HEER Twitter mee onder #caffeïnisten.
Het lijkt me goed om even eerlijk te zijn. Dat doe ik niet vaak. Twee weken terug ging ik in één van mijn dagboek stukken aanzienlijk te ver. Duidelijk over de grens. Ik schoot uit in "geinig-doen-over-religie-enzo". Vorige week schoot ik uit in "geinig-doen-over-seculiere-organisaties". Dus wat mij betreft kunnen we stellen dat ik het gemiddeld heel redelijk doe. Ik heb in mijn online dagboek een gevoelige, fijne, subtiele, ja zelfs, kunstzinnige balans gevonden tussen nodeloos bashen op zaken en pak-em-beet-net-zo-nodeloos-bitchen op andere zaken.
No No comfort, No gain, No reserve. No pride, No rest, No surrender. No peace, No glory, No retreat. And yet, And still, No regret. ~ Dinand Mentink
Fietsen, te weinig fietsenstallingen, onderzoeken naar te weinig fietsenstallingen, onderzoek naar nieuwe koffie en nieuwe printquotas. De Universiteit Twente (UT) is flink bezig afgelopen week. Als een mens zou willen schrijven over al deze stupiditeit, waar zou deze dan moeten beginnen? Vorige week sprak ik Jan Willem, een soort van NSE Corivee die nooit vies is van een goede roddel over de Universiteit Twente. "Dinand", zei hij, "Fietsenstallingen, onderzoeken naar ~, koffietestrondes, printquota, er valt weer heel veel over de UT te bloggen deze week!".
Als de borrels eerder aflopen, er geen afwas in de gootsteen staat, Als je das netjes in de kast hangt, En je 's ochtends vroeg je bed uit gaat.
Na toch al een flinke tijd geschreven te hebben over door-en-door wereldse zaken, waarbij ik alles rondom religie-geloof-en-shit achterwege heb gelaten, leek het mij weer eens tijd voor een ellenlang theologisch gedrocht dat in uitgeprinte vorm waarschijnlijk onder de wapenwet valt om daarmee mijn behoudend-saai-christelijke lezers weer wat gerust te stellen.
Nog niet iedereen zal dit doorgehad hebben. Maar mijn vorige stukje over Konijn ging eigenlijk stiekem over Domijn. Een woningbouwvereniging in Enschede. Ja, dat was onverwacht heh?
De namen in onderstaand verhaal zijn gefingeerd. Elke overeenkomst met bestaande woningbouwverenigingen uit Enschede gevestigd aan Boulevard 1945 berust op zuivere opzet en is bedoeld om mijn frustratie van mij af te schrijven.
Na het IKEA incident zou je verwachten dat het inrichten van een kamer makkelijker gaat. Het aantal keuzes is immers een stuk kleiner. Je hebt 3 meubels, vier hoeken waar je ze in kan zetten. Dat geeft in totaal permutatie 3 uit 4 = 24 mogelijkheden. Appeltje eitje. Kat in 't bakkie. Eind van de dag: nope, niet het geval.
Aaah! Drukte! Stress! Prikkels! Chaos! Nee. Ik ben niet naar een deadmau5 rave geweest waar ik 3 uur op een slee achter 2 labradoodles met belletjes aan hun poten heb gehangen. Dat was rustgeven geweest. Nee, vorige week ben ik aan het verhuizen geweest. Shit. Het initiele klussen valt nog wel mee. Laminaat leggen. Dat kan ik. De stress begint bij een "leuk dagje uit" naar de I-freaking-KEA. Voor wie niet zo goed begrijpt waarom de IKEA zwaar is (vrouwen) de volgende omschrijving.
Oké. Ik ben er uit. Ik word niet serieus genomen. Nooit niet. Door niemand niet. Nu kun je zeggen: "ja, dat krijg je ervan als je constant kolder over jezelf op het internet zet waarvan de ene helft onwaar is en de andere helft gewoon niet klopt". En dan zou je volledig gelijk hebben.
De straat bij mij voor ligt overhoop. Hard. Compleet met kuilen, biologisch wapentuig, schuilkelders en landmijnen, hard. Je vraagt je af waarom. Het "officiele verhaal" is dat de riolering vervangen word. Ik weet zeker dat de Bruggenmorsweg een pilot is om te kijken of straten zombie-proof te maken zijn. Of anders worden er nucleaire wapens in onze kelder gelegd.