In mijn heerlijk linkse twitterbubbel komt bijna elke dag wel een bericht voorbij over hoe je creatief duurzamer kunt zijn met een e-reader of herbruikbare tandenstokers. Kleine kanttekening van mij.
Vorige week was er een groepje uit onze Keniaanse zustergemeente in de kerk. Daar werd afgelopen zondag kort op teruggeblikt. Ieniemienie kleine opmerking van mijn kant.
Daphne en ik zaten enkele weken geleden op een terras, waar we enkele fietsende pensionado's gade sloegen. We kunnen veel van hen leren.
Afgelopen zaterdag. Koningsdag. En je weet wat dat betekent. Samen met Alex naar een volksbuurtje om ons daar superieur te gaan lopen voelen.
"Quick, Rogen!", the commander cried almost panicked as he points to a large beast running away in the distance, "get that fucking Orc messenger"! A burly dwarf steps forward.
Mogelijk ligt het aan mij. Ik blijf het ongemakkelijk vinden om met een groep grotendeels hoogopgeleide goedverdienende witte westerlingen te spreken over dankbaarheid. Niet slecht, niet hypocriet, gewoon ongemakkelijk.
Als je het nieuws hoort, de beelden ziet, de berichtgeving leest. Als je bang bent. #Utrecht
Heb jij, ergens in een laatje, een kadokaart liggen? Zoek die voor de grap eens op. Heb je em? Kijk eens naar de eerste 4 cijfers, 75% kans dat die 6064 zijn.
Deze ochtend, in de kerk. Achter het hele podium hingen er stapels linten in de kleuren van de regenboog. Een uit de hand gelopen zondagschool knutselproject van een eerdere week. Had nog opgeruimd moeten worden. Glimlach op mijn gezicht.
Enkele weken geleden hebben we als kring een stuk van de #kerkasiel dienst gevuld. Daar heb ik erg van genoten, laat ik een paar kanttekeningen delen.
Enige tijd geleden ontdekte ik dat ik toch echt niet meer goed kan zien. Het begon allemaal met dat ik op mijn telefoon een mailtje zag. Het was de energieleverancier die om onze meterstanden vroeg.
Ik houd het vandaag kort. Het is vandaag de laatste mooie dag van het jaar (en nu echt, heus, echt de laatste dag). Dus ik zit op een terrasje*.
Daphne en ik zijn dus redelijk vlakbij elkaar jarig. Dat betekent dat het plan ontstond om al onze vrienden en familie tegelijk uit te nodigen in ons 60m2 sociale huurflatje. En aangezien wij op dat moment blijkbaar dronken waren besloten we dat we geen enkel probleem met dat plan zagen.
Laat ik eerlijk zijn. Het is natuurlijk super vet om als provinciaal vanuit een gehucht in het oosten naar de randstad te verhuizen om daar te gaan urbanismen. Maar stiekem ben ik hier toch nog niet helemaal gesetteld. Dat is waarom de kring waar Daphne en ik nu heen gaan zo prettig is. Het is zo'n enorme bak met herkenning. Laat ik dat toelichten.
Een vriend van me heeft een zoon gekregen en wij waren uitgenodigd op een babyborrel. Daarover wist ik drie dingen. Één, het kind is 1.5 maand oud. Twee, het was bij de geboorte 4500 gram en drie, ik moest een leuk pakje als kado kopen. Kortom, ik deed wat iedere weldenkende jongeman deed. Ik belde mijn moeder.