Goed. Wij zijn dus met de familie op een roadtrip door de USA (Florida momenteel). Ik plaats nog wel een blog met de maffe dingen die mij zo opvallen aan het reisgezelschap. Maar laat ik eens beginnen met een paar observaties die ik hier in de states doe.
Wij gaan dus met het hele gezin op vakantie. Paps, mams, broertje, zusje, Dinand en Daphne. Laatste keer dat wij samen op vakantie waren dat is denk ik toch al gauw zo'n 10 jaar geleden. Heb er eigenlijk wel zin in. We gaan met z'n allen een road-trip maken in een camper (zo'n grote) van Florida naar New York. 3 volle weken door de USA heen touren. Nu het nog kan. Nou, niet meteen overdrijven en bang worden. Als je zo het nieuws volgt dan heb je misschien wel het idee dat er heel veel nare mensen in de states wonen. En we doen gewoon heel erg ons best om die niet tegen te komen.
Afgelopen tijd ben ik een paar keer naar een programmeer "meetup" geweest. Vroeger zou je dat een bijeenkomst noemen, maar ja, als er een Amerikaans platform is met de naam waarop je makkelijk zo'n bijeenkomst kunt promoten vervalt dat toch al snel tot het volgende Engelse leenwoord. Anyhow, ik bezoek de afgelopen tijd dus nogal eens zo'n meetup en het leek me niet meer dan gepast daar eens een schrijfsel aan te wijden. Zo ben ik dan ook wel weer. U kent me.
Daphne vind soms dat ik een een verstrooide professor ben. Dat ik wat warrig over kan komen. Ikzelf vind dat niet. Waar zij denkt dat ik warrig ben komt dat gewoon door onduidelijke communicatie. Laat ik een voorbeeld van die communicatie geven:
Valentijnsdag is een rare dag. Het is een dag waarvan werkelijkwaar ie-der-een zegt "ja, ik heb niet zoveel met valentijnsdag". Toch? Ik loop nu zo'n 27 jaar op deze aarde rond, waarvan ik me er toch zeker 2 kan herinneren. En in die tijd heb ik, verbeter me als ik het fout heb, nog nooit iemand horen zeggen "Valentijn, ja, dat vind ik nu altijd echt super leuk. Dat je dan kado's voor elkaar moet kopen en dan super romantisch doen". Dat zegt niemand. Niemand!
Zo. Nu we allemaal weer een beetje uitgenuchterd het nieuwe jaar ingedoken zijn leek het me een mooi moment om nog eens wat te schrijven over afgelopen kerst. Laat ik beginnen met de kerstbomencrisis van 2016.
Stel het je voor. Wij, als getrouwd stel. Allebei achter een eigen bureau. Ze staan tegen elkaar aan, dus we zouden elkaar aan kunnen kijken. Als er niet een battaljon beeldschermen tussen zou staan. Ik achter mijn bureau, zij achter haar bureau. Beetje werken, af en toe zeggen we wat. Redelijk degelijk nietszeggende dinsdagavond. Totdat. "Ze hebben dus dat onderzoekspakketje opgestuurd", terwijl zij op haar toetsenbord aan het rommelen is.
Ik moet zeggen dat het volledig burger zijn wel snel went. Eerst schrik je nog dat je ineens capabel bent om dingen te doen, maar vervolgens wen je er aan en reken je er op. Laat ik daar een voorbeeld van geven. Vorige week ging ik met Daphne een weekje op vakantie. Dat betekende dat wij op zaterdag alles netjes inpakten en op zondag weg konden rijden. Zondagochtend rond een uur of 9 pakten wij onze 3 tassen die in de hal klaar stonden op, plaatsten deze precies in de kofferbak.
Afgelopen weekend was een weekend om de innerlijke nerd van voedsel te zien. Met een aantal oude vrienden hadden we afgesproken voor een weekend spelen met een virtual reality bril, bordspellen, games. En een zonnebbq. Gewoon, een normaal weekend, je weet hoe het gaat.
Was het niet George Clooney die zei dat je het beste met een aziaat kunt vliegen? Of achter een aziaat in de rij staan bij het vliegveld? Zoiets. Ik ga deze blog een paar kanttekeningen plaatsen bij deze breed geaccepteerde wijsheid. Afgelopen week vloog ik voor Lendahand met Koen naar Indonesië. We zouden daar spreken met een mogelijke partij via wie we leningen kunnen aanbieden in Indonesië. Zaterdag pakte ik mijn spullen in, aan de hand van een goed lijstje. Dit keer zou ik op mijn trip NIETS vergeten.
Enkele weken geleden keerde ik terug van een bruut wilde brommervakantie naar Slot Loevenstein, een mooi moment om te reflecteren op een half jaar werken bij Lendahand. Een halfjaar geleden schreef ik een veel te positief uber extreem energieke bruut idealistisch naieve powerblog over hoe hemels het zou zijn om te werken bij een sociale startup. Halfjaar later. Een paar conclusies:
Tijd voor een kort blogje. Enkele weken geleden hadden we een typisch studentenmoment bij Lendahand. Zo'n moment waarbij er een ridicuul voorstel word gedaan, waar net iets te pijnlijk lang nog over doorgesproken word. "Huh huh huh, weet je wat lachen zou zijn, als we 8 whiteboards zouden kopen en daar een hele muur mee vol behangen", zei een collega "Oh, jah, en dan doen we DIE muur ook, ghe ghe ghe", een andere collega
Dit dagboek stuk type ik terwijl ik in de trein zit richting een huwelijk. Daphne en ik waren twee weken terug ook een jaar getrouwd. Dus daar schenk je even wat aandacht aan. Even een kleinigheidje, een simpel presentje. Dat hoort. Zaterdagavond samen op bank, we hadden beidde gedacht aan onze huwelijksdag.
Het begon allemaal met een eenvoudige gedachte. "Ik ben twee weken weg, laat ik een auto-reply instellen". Ik heb niet kunnen voorzien dat dit enkele overbelaste servers, een handvol gefrustreerde collega's en een imminente wereldoorlog zou veroorzaken. Laat ik bij het begin beginnen.
Mijn hemel, ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken. Daphne en ik zouden een weekje met de brommertjes op vakantie gaan. Eventjes er tussenuit op een wat alternatieve vakantie. In meerdere opzichten ben ik geschrokken van hoe dat ging. Ik zal een overzicht geven. Vroeger zou het als volgt zijn gegaan: